"پــدر جــان عطش دارد مـرا میکشد . . ."
حسـین میدانست علی تشه است
تشنـه وصــال
ولی عشــق پـدر در این سـوی میـدان
کـُند میکند پــای رفتـنش را
پــدر امــا چه خـوب توان سیــراب کردنِ
پسـر را دارد در ایـن صـحرای برهــوت . . .
"سـرچشمـه رسـول خـدا در چـندقدمی توست پسـرم!
چشــم بپـوش از ایـن چشـمه"
دل علی آرام شد به جمـله پـدر
امــا . . .
کـدام کلام بود که بتواند حسیـــن را راضی کند
به این دل کندن؟
باز هم خــودِ او لب به سخـن گشود:
"و بــه زودی مــن نیز به شمـا میپیوندم . . ."
پیشنهاد میکنم کتاب پدر،عشق و پسر
نوشته سید مهدی شجـاعی رو بخونید
