ماه بندگی

ماه مهمانی خداست ماه رحمت و برکت وچه مهمانی زیبایی ست این ضیافت.چقدر زیباست بعد از روزهایی که مهمان امیرالمومنین و رسول خدا بودیم این روزهای ناب و چه سفره رنگینی از نعمتهای معنوی برایمان پهن است.

این روزها در و دیوار شهر هم رنگ خدا به خود گرفته است و انگار خوب بودن مردم شهر واضح تر از قبل قابل دیدن است.

خوب بودن همان دخترِ بد حجابِ مورد انتقاد که که این روزها روسری ش جلو آمده و میبینی که هنگام گذشتن از خیابان با دسته روسری جلوی بینی ش را می گیرد از ترس دود ماشین ها که مبادا روزه ش را باطل کنند.

خوب بودن آن پسرِ به اصطلاح فشنِ امروزی که که نگاهش را به زیر انداخته از ترس تیر های زهر آلود شیطان که مبادا روزه اش تنها روزه ظاهر باشد. و چقدر به دل می نشیند زمزمه "اللهم لک صمنا..." ی او بعد ا شنیدن صدای اذان.

و اینها یعنی دل همه ی مردم شهر برای خدا می تپدو برای پناهنده شدن به آغوش خالق یکتا منتظر بهانه اند.

اینجاست که به یاد سخن رهبرم می افتم آن زمان که فرمودند: "«گفتا شیخا هر آنچه گوئى هستم / آیا تو چنان که می‌نمائى هستى؟». ما هم یک نقص داریم، او هم یک نقص دارد. با این نگاه و با این روحیه برخورد کنید. البته انسان نهى از منکر هم می‌کند؛ نهى از منکر با زبان خوش، نه با ایجاد نفرت."

اگر ضعفی هم هست از کمیِ آگاهیست که بار مسئولیت می آورد برای من و تو برای هر کس که کوچکترین توانی در شناساندن دین دارد و دریغ می کند که رهبرم در همان سخنرانی فرمودند: «خودتان را مجهز کنید، مسلح به سلاح معرفت و استدلال کنید، بعد به این کانونهاى فرهنگى - هنرى بروید و پذیراى جوان‌ها باشید. با روى خوش هم پذیرا باشید؛ با سماحت، با مدارا»